O run run que viña escoitando desde había días confirmouse. Dixéranme hai semanas que un restaurante que frecuentei moitísimo durante a miña primeira mocidade, o mesmo no que descobrín o pracer de cear namorado, as mesas e mantel onde aprendín – un chisquiño, nada de nada, non pensen – a libar certos viños, a mesma cociña coa mesma xente que hai vinte e cinco anos e que pecharan había quince ou así, que volvía abrir. Máis ou menos no mesmo sitio. Co mesmo nome. Coa mesma cociña.
Pensei: teño que volver; nada me apetece máis.
Hoxe pasei pola porta. Aínda pechada. Un cartel: abrimos pronto.
Tiven un ataque de melancolía e un certo medo. Eu xa non son o mesmo. Nin mellor nin peor. Distinto.
Non sei se me saberá.
Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información
Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario. Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.