Nostalxia tamén, do intensos que eran os sabores. Saír da escola ( unitaria: oitenta nenos ou así desde “parvulitos” a oitavo de EXB ) da señorita Mary, e ir ao mercado, ao posto da miña nai, e pedirlle un duro, cinco pesetas de nada, e ir á de Concha, a “lechería”, que así era como lle chamabamos a unha tenda na que merquei tebeos e chicles e celo e papel e de todo pero nunca leite.
Na de Concha, cravados polo pao nunha especie de cilindro transparente, estaban os Chupa Chups. Había nenos repelentes que lle facían meter a man dentro daquela urna de azucre e felicidade unha chea de veces ata que Concha sacaba o que eles querían. Eu non. Eu sempre fun máis sinxelo. “¿Cal queres, neno?”. “Tanto ten, Concha, o que me deas”. E Concha sacaba un chupa calquera e eu sacaba aquel plástico e xa era un chisquiño máis feliz.
Agora, seica, os Chupa Chups cumpren 50 anos. E horror dos horrores, a empresa vén de anunciar que van saír sen pao. Que outro vai ir recheo de chocolate, pero sen azucre, e que outros serán brandos e con zume de froitas dentro.
Nostalxia dun tempo que xa foi. Dun eu que xa non volverá ser.
Chupa chups sen pao… vivimos na era da farsa.