E a min, de verdade, gustaríame crer que o mundo mellora e que, como dicía Kant aló polo XVIII, a humanidade chegou á maioría de idade, e que só nos resta confiar en que a razón nos fará de cada vez máis sabios, máis felices, máis, no fondo, persoas.
Pero a realidade insiste en levarme a contraria. E de cada día que pasa téñoo máis claro. Somos parvos, moi parvos, unha especie parva emparvecida, cunha capacidade para complicarse a existencia realmente notable. Non temos amaño. Levamos matándonos toda a eternidade e moito me temo que imos seguir facéndoo durante o tempo que nos quede neste planeta. Cando por fin nos extingamos, o último ser humano que quede pensará: que desperdicio, que oportunidade tirada, que mal o fixemos, que desastriño.