menu Menu
O CONTO PROMETIDO
Por Francisco Castro Publicado en A Canción do Náufrago (Blog) en Abril 21, 2010 0 Comentarios 4 min lectura
AMOR POLO ESCATOLÓXICO Anterior OS OBRADOIROS DE ESCRITA NA CLASE DE LINGUA E LITERATURA Seguinte

Como prometín, velaquí o que se me ocorre, integrando algunhas das vosas propostas. Non todas porque a cabeciña non me dá para máis.

Breogán, seica, era o seu nome. Para moitos non era máis que un vagamundo de ollos tristes e húmidos. Ninguén sabía canto tempo levaba dando voltas polas rúas do centro, facendo como que aparcaba coches para financiarse o viño de tetrabrick do Gadis. Ninguén soubo, tampouco, como foi que desapareceu.

El e a súa guitarra.

Breogán, seica, era o seu nome. Como tantos dese mundo estraño que preferimos non coñecer, a elegancia e a hixiene non eran un dos seus puntos fortes. Mais había algo que chamaba a atención: nunca se separaba da súa guitarra. Sempre pendurada dun ombreiro. Aparcando coches con ela pendurada. Durmindo apertado a ela.

A guitarra.

Un día Breogán, seica, desapareceu. El e a guitarra. Ninguén sabe que se botou a camiñar cara o leste como podería telo feito cara o sur. O asunto era camiñar. Andar para esquecer. Andar por andar andando. E deixando que os seus pés gobernasen o seu destino, sen ter para nada claro que quería ter un destino, chegou a unhas montañas altas coma un mundo. Alguén lle dixo, nun bar onde foi convidado a unha estrella, que naquelas montañas vivira un home que escribira que a forza dun amor non pode ser inútil. Breogán, seica, chegara ao Courel. E a frase cravóuselle no esterno coma un caracol de ortigas. Como un poeta podía dicir que a forza dun amor grande non pode ser inútil.

El tivera un amor grande. Coma aquelas montañas do tal Uxío.

Breogán caeu aquela primeira noite de cu sobre a lama do monte. A forza do noso amor non pode ser inútil. A forza do noso amor non pode ser inútil. A forza do noso amor non pode ser inútil. A frase ecoaba e reverberaba e golpeaba as súas neuronas unha e outra vez.

El sabía de amores.

El sabía de desamores.

Pero o que non sabía é que alí enriba esperaba ela.

A mesma que lle rompera o corazón en anacos moi pequenos, tan diminutos que xa nin sequera lle quedaba corazón. A mesma pero con outra face. A mesma pero con outra idade. A mesma pero non era a mesma. Pero era.

Entrou na aldea baleira. Na primeira que atopou. Nin xente nin almas nin vestixios nin. A soidade. Valeríalle calquera daquelas a medio caer para entrar e deitar o seu corpo e esperar pola morte. Sacou a guitarra da funda. Levoulle tempo, aínda afinala. Breogán tocaba. Un raposo de oído fino de raposo reparou na melodía e desexou ter fala para poderlle dicir que era fermosa e que querería cantar con el.

Daquela foi cando sucedeu. Ela entrou pola porta. Levaba un monóculo. Ía en bata de andar por casa. Unha zapatilla posta. No pé esquerdo. No outro, nada.

– Pensei que era a radio – dixo ela – pero vexo que es ti. Volviches, corazón.

Breogán non a coñecía. Nunca vira a aquela tola do monte. Mais o seu sorriso fíxolle entender que xa tiña a quen lle cantar.

– Volvín, si. Dáme o monóculo.

Púxoo. Ela sentou ao seu carón.

– ¿Marcharás de novo?

– Non, corazón, quedo a vivir contigo para sempre.

E comezou a cantar.

Breogán, seica, é o tolo que vive, só, naquelas casoupas de alí enriba. Algúns veciños das aldeas cercanas quixeron falar con el. Nunca deixa que ninguén se lle acerque. El berra que os dous están ben. Que son felices alí. Que nada lles falta.

Todos saben que está só. Que só é un vagamundo de ollos tristes e húmidos. E que lle canta a un fantasma.


Anterior Seguinte

keyboard_arrow_up

Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información

Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario.

Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.

Pechar