menu Menu
O fútbol e eu
Por Francisco Castro Publicado en A Canción do Náufrago (Blog), Novas, Sermos Galiza en Febreiro 16, 2018 0 Comentarios 2 min lectura
Amazonía Anterior Fake Seguinte

Cando era pequeno, os futbolistas eran señores serios con bigote, cellas unidas e expresión grave. Raramente sorrían nas fotos. Chamábanse con nomes coma sentencias: Panadero Díaz, Barrachina, Juan, Abelardo, Ovejero… Eran, si, señores moi serios con cara de funcionarios da Audiencia Nacional. Benito, do Real Madrid, tiña un mostacho tan de señor cabreado que ninguén se atrevía a canealo. Se Messi o atopase de fronte, como moito, atreveríase a pedirlle amizade no Facebook e a pagarlle unhas cañas.

Cando era pequeno, os futbolistas vestían unhas camisetas que se enchoupaban coa súa suor e a lama do campo. Aos quince minutos, como chovera, xa era imposible distinguir aos do teu equipo dos rivais.

Cando era pequeno, se un futbolista se facía unha brecha, o masaxista (nada de médico) sacaba unha venda, púñalla arredor do cabezón e a tirar millas sen queixarse. Viaxaban en autobús cruzando España toda, comendo polo camiño, ás veces empurrando o vehículo cando quedaba tirado na neve. E algún xogaba coxo. Mira Garrincha, que tiña unha perna máis curta que a outra, a columna vertebral máis retorta que a alma de Eduardo Inda, bebía e fumaba coma un cosaco, incluso nos descansos dos partidos, e foi, con Pelé, o máis grande que deu o fútbol mundial.

Cando era pequeno, os futbolistas eran, para min, heroes. E eu quería ser Rodilla, Félix, Castro (este sobre todo, é evidente), Manolo…calquera daquel celtiña da década dos 70 que un ano subía e o outro baixaba. Tanto era así, que para durmirme, os domingos, revisitaba na memoria todo o que acontecera no partido, só por darme o gusto de volvelo gozar. Digamos que tiña unha moviola na cabeza. Incluso a cámara lenta. E tanto era así que ao remate dos partidos ía xogar cos nenos do barrio ao irregular campo que tiñamos detrás da casa, e tirábame polo chan e enlamábame e sentíame, si, coma un daqueles que esvaraban polo céspede de Balaídos ata impactar coa publicidade de Gaseosas La Pitusa (la mejor gaseosa, la más digestiva, ligera y jugosa, cantaba aquela megafonía da infancia). E tanto é así, xúrovolo, que aínda moitas noites soño que quedo só diante do porteiro rival e meto o gol da miña vida.

Si, recoñezo. Dentro, moi dentro de min, vive un futboleiro.

(este artigo saíu publicado no semanario Sermos Galiza o pasado 1 de febreiro de 2018)


Anterior Seguinte

keyboard_arrow_up

Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información

Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario.

Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.

Pechar