Saín gozar da primavera, entre outras cousas, matinando en como ía eu falarvos de que tal día coma hoxe, hai corenta anos (tiña eu tres, xa que logo, e non me enterei, pero aínda así e todo doe), separábanse oficialmente os Beatles.

E por suposto ía escribindo na cabeciña un post falando da súa importancia na historia da música, e que os escoito oito días á semana (este é un comentario que os beatlemaníacos entenderán), etc, etc.

Pero, coma sempre, a realidade encargouse de me dicir como.

Na rúa do Príncipe, no seu esplendor máis primaveral, levan un tempo tocando un trío ruso. Amplificados e con interpretacións dignas de mérito. Un toca o acordión. Outro, un baixo enormemente grande, de tres cordas, fabuloso. E a única muller da formación, unha balalaika.

Centos de persoas arriba e abaixo gozando do frenesí comercial. Levo á miña pequecha alí. Eles tocan algo que, en efecto, soa a ruso e melancólico. Só estamos escoitando a nena e eu. Rematan unha canción e pídolle á nena que deposite unhas moedas. A muller dille algo que non entendo á miña filla. Eu, colléndoa por detrás, dígolle, verás como agora tocan algo bonito.

Demos uns pasos para atrás e, creádelo ou non, arrancáronse cunha interpretación deliciosa de Yesterday. A miña cativa sentou no chan. Eu, de xeonllos atrás dela. E púxenme a cantar. E cantei alto. Para a miña cativa. Pero tan alto cantei que axiña me decatei de que me tiñan que escoitar todos os que comezaron a se poñer detrás de nós.

E cantei, si, sen vergonza, si, plenamente consciente da cara de abraio daquela señora, da cara de coña daquel señor, da ollada entre atónita e curiosa daquela moza, todas as estrofas da canción. Hoxe como hai corenta anos. E xa eramos moitos (non pola miña interpretación, abofé, non porque estivera de xeonllos en plena rúa, porque a miña cativa xa estaba por alí, allea á música – e ao tolo de seu pai – xogando con outros do seu tempo, senón pola calidade da música). E ollei para atrás e vin un tipo de barbas cantando coma min. E sorrinlle. E el sorriume.

E acabou a canción. E aplaudimos moito. E eramos trinta ou corenta, non sei.

E cando xa ía marchar, emocionado pola miña particular homenaxe e pola miña particular demostración de loucura beatle, un fulano, tamén famoso na rúa, un colgado dos de toda a vida, que estivo fitándome durante toda a interpretación, ceibou, ao tempo que facía por non caer, unha frase definitiva:

– Así se canta, chiño. Muy bien, muy bien!

Ben sei que se estaba cachondeando. Pero a min tanto me ten. Eu, hoxe, cantei, con acompañamento ruso, unha dos Beatles.