Ao final, o cine sempre bebe dos clásicos. E se hai pouco foi Alicia, agora é Wilde e o seu O retrato de Dorian Gray, un autor que adoro e do que sempre gustei de todo, dende a lírica dóce de O príncipe feliz á dureza tristísima de A balada do cárcere de Reading.

Por iso celebro que se leve ao cinema agora esta nova versión, por ver en imaxes de novo a Wilde mais, sobre todo, porque, como dicía Calvino que un clásico é unha obra que ten unha mensaxe para cada época, daquela, é que estamos diante dun clásico. Porque o que conta esa novela é unha metáfora dos nosos días: a procura da eterna xuventude, a comisión dunha atrocidade tras doutra por negar o paso do tempo.

Cirurxía para que os peitos non se caian ou para que aumenten escandalosamente. Implantes para que ninguén saiba que estamos calvos. Estiramentos para que non se perciba a idade. Anticelulíticos, táboas de chocolate, operación bikini… E isto non é o peor, senón que aínda provoca máis escándalo a adultescencia xeral na que vivimos, con xente de trinta anos só pendente do seu Iphone, vivindo con papá e mamá e, aínda, procurando o seu lugar no mundo…

Eu sempre digo que amo as cicatrices que deixa a vida. E amo ás mulleres que aparentan a idade que en realidade teñen. E gusto que a xente se comporte como se ten que comportar. Ollo, que ninguén me malinterprete: poucos ides atopar por aí máis dispostos ca min para a festa se hai que facer festa. O asunto é outro: do que se trata é de non andar a facer o parvo. Nais que non se distinguen das súas fillas. Pais que frecuentan os mesmos bares que as súas crianzas…

Non gusto desa realidade. Porque, para min, negar o paso do tempo, disimulalo, maquillalo, vulneralo, é sempre unha mostra de inmadurez. Teño a idade que teño. E hai marcas no meu corpo e no meu espírito.

A madurez, queridas e queridos, é sempre sedutora.