O outro día pedía eu un respecto para os literatos que, polo xeral, chegan moito antes a parcelas de realidade ás que a ciencia sempre tarda un chisco máis en acceder.
Reflexionando sobre isto lembrei algo que, ao ser de Vigo, e escritor, sempre me pareceu unha historia fermosa.
Como sabedes, foron moitas as expedicións que se organizaron, xa desde o XIX, por ver de chegar aos galeóns afundidos de Rande. Segundo a lenda, aí hai un tesouro. Por suposto, isto non está claro, e hai investigadores que afirman que o rei de España, en previsión do desastre que ía acontecer, mandou descargar todo o ouro antes de que naufragase. Morreron moitos soldados. Pero salvou o seu ouro. Os poderosos son así.
Sen embargo, outras voces insisten en que aí hai moitas alfaias perdidas na lama mesta da ría de Vigo esperando a que alguén as saque e, de paso, gañe moitos cartos. Ata hai ben pouco, falábase dunha empresa rusa que tiña previsto gastar unha millonada de euros para que a Xunta lle deixase buscar ese tesouro. Antes, a TVG gastara o seu na procura duns cofres e unhas marabillas que, a día de hoxe, o único que foi quen de ver, e de sacar, foi Xulio Verne, con axuda dos seus mergulladores.
Por suposto, na literatura.
Nemo chegou onde non chegaron os señores da cobiza.