Xa algunha vez comentei que os escritores de verdade, polo xeral, teñen unha vida que non se corresponde para nada coa que de boas a primeira moita xente imaxina que é a vida dun escritor.
Queda bonito o malditismo. Queda bonito que nos imaxinen nunha torre moi alta escribindo as nosas novelas, apartados do mundo, trabándolle directamente no pescozo a quen ouse amolarnos na nosa febre creativa. Queda bonito que se pense que a treboada das nosas vidas interiores nos impide ter relacións normais coa xente. Xa sabedes, é o toque do xenio. E xa non digamos como é que se imaxinan as nosas relacións amorosas. Ou a nosa vida etílica. Ou coas drogas.
Para nada é así. A xente éche dun normaliño que tira para atrás. O glamour do escritor ou da escritora, como moito, está no que escribe.
E coido que así debe de ser.
Así que non me sorprende ler que Stephenie Meyer, a autora da saga de Crepúsculo, a mesma que xa vendeu 46 millóns de libros, que está felizmente casada, que ten tres fillos aos que dedica moitísimo tempo, que é ama de casa ademais de escritora, que non fuma, que non bebe e, ollo ao piollo, que imparte cataquese.
O que se chama unha muller tradicional.
De máis.
Para que logo digan.