Dende hai unha morea de anos, cando abrín o meu blog, manifestei en público e en privado a miña paixón por esta forma de comunicación. De feito, teño unha certa fama de talibán con este asunto. E máis de un e de dous terminaron abrindo o seu propio blog un pouco, imaxino, para ver se me calaba e deixaba de taladarlles a cabeza.
E cando as redes sociais fixeron a súa aparición, non o dubidei, e entrei nesta e naquela. E sigo defendéndoas coa mesma paixón, convencido de que, grazas a elas, podemos facer que se escoite a nosa voz, e sobre todo, algunhas voces que están silenciadas ou ás que simplemente non se lle pide opinión nos medios de comunicación tradicional. Elas poden, así, expresarse. E chegar a un público potencial inmenso. Mantiven, e estou certo de que non esaxero, que a Internet supón unha revolución case que equiparable á que no seu día supuxo a imprenta. E aquí estou e animo a todo o mundo a estar e a actuar.
Sen embargo, leo por aí que do que máis se falou no Twitter o ano pasado foi de Chuck Norris.
Ese foi o tema predilecto. O asunto máis falado.
Así que igual tería que ir moderando o meu entusiasmo…
Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información
Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario. Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.