O meu artigo de onte, como tantos que levo escrito durante estes anos tanto no blog como noutros foros e soportes, busca, dalgunha maneira, desacralizar o status do escritor e do artista en xeral. E hoxe mesmo atopei este interesante artigo de Javier Marías que case que suscribo na súa totalidade ( agás no que di de Kerouac e Bukowski, cando lles chama “previsibles” ). Porque, se lles son sincero, non aturo aos artistas que van de artistas, a todos eses e a todas esas que van co título por diante. Isto pásame igual cos que che dan a man e se presentan como avogados ou médicos ou o que sexa. Estou convencido de que canto máis presumes de cargo máis pequeno es, e de que a xente verdadeiramente grande o é, entre outras cousas, porque non se dá importancia. A grandeza está nas súas obras.
E no gremio dos artistas, escritores incluídos, haiche moita ínfula. E, polo xeral, canta máis ínfula menos discurso, canta máis fachenda menos lucidez e canta máis presunción máis evidencia de pequenez.
Prefiro ás persoas. Como dicía o outro, sen atributos.