menu Menú
QUE O METAN POLO CU
Por Francisco Castro Publicado en A Canción do Náufrago (Blog) en septiembre 21, 2010 0 Comentarios 2 min lectura
DA MIÑA BOCA Á TÚA ORELLA Anterior E SEN LABORDETA, QUE IMOS FACER? Siguiente

Hoxe é o Día Mundial do Alzheimer. Non é segredo ningún que coñezo de primeira man a enfermidade. Cada vez que vou falar a un centro educativo do meu libro sempre lles digo que nace en parte para poderlle explicar ao meu fillo, daquela de once anos, o que estaba a pasarlle a unha persoa importante para nós.

Si, coñezo a enfermidade. En todas as súas fases. Con toda a súa putada e toda a súa merda.

Por iso hoxe árdeme o peito lendo nos xornais as declaracións institucionais das distintas administracións, dicindo que si, que si, que canto queremos aos velliños, que imos dispór de cada vez de máis axudas, que si, que si, que canto queremos aos velliños e as velliñas que enferman disto, e que camiñamos cara a aplicación da lei de dependencia, e o carallo 29. Que si, que si, que canto queremos ás velliñas e aos velliños e que sorte que vivimos no estado de benestar e que para nós a idade é un patrimonio…

Mirade: hoxe paso de retóricas. O certo é que neste país de mentireiros e de hipócritas e de falabaratos, cando a alguén lle diagnostican a enfermidade, o sistema é tan lento (a posta, non me digas que non se podían axilizar algúns papeis… eu que sei, coño, facenda é moito máis áxil), iso, que cando a alguén lle diagnostican a enfermidade (despois de espaciarse as citas cos neurólogos, tac cerebral, etc, varios meses) pois resulta que, por exemplo, pasan tres anos, ¡tres!, e aínda está a esperar polas axudas. Neste país de hipócritas políticos e políticas hipócritas, o certo é que os centros de día públicos están masificados e as residencias para dependentes, cando a situación xa é inaturable, teñen unha lista de espera de varios anos.

Polo medio, mátaste a cubrir papeis, a presentar informes, a ir a mil sitios a suplicar que, por favor, que boten unha man. Os coidadores empezar a rebentarse. Os días van facéndose inaturables.

Pero vuelva usted mañana.

Esa é a realidade. Así que, por min, que collan os papeliños nos que redactaron todas esas declaracións institucionais, que fagan un roliño e que o metan directamente polo cu.

Perdón.

É que hoxe é o día.


Anterior Siguiente

keyboard_arrow_up

Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información

Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario.

Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.

Pechar