Eu só vin chorar a miña nai dúas veces: ao remate do funeral da miña avoa, é dicir, da súa nai a quen adoraba (tiña eu sete anos), e cando cheguei a casa aquela tarde do 23 de febreiro de 1981 (tiña eu catorce) e me recibiu, entre bágoas, dicindo que ía empezar a Guerra Civil outra vez e que me metese dentro. Non volveu chorar máis nunca. Era unha muller moi forte. Lembro a tensión que había na casa aquel serán. E acórdame que fun co meu pai en Vitrasa (o autobús en Vigo chámase así) pois eu tiña cita nun médico do centro e que a xente ía moi calada cando polo xeral eran un cristo de balbordo e voces. E lembro, tamén, que me mandaron cedo para cama aínda que eu non quería (eu nunca quería) e que ao día seguinte o profesor de matemáticas nos puxo a radio para que seguír o que estaba a pasar. E que me sentín maior á hora do recreo, moi consciente do instante que estaba vivindo, agarrando forte os mandos do futbolin e coándoseme un gol tras outro pois eu tiña os ollos postos na tele vendo sair aqueles tipos de verde pola ventá.

O que quedou, tanto tempo despois, é a imaxe dun señor con bigode e cara de espanto, espantosa, mandándonos estar quietos.

E mira ti por onde, que (salvando as distancias) cando escoito á irmá do rei mandarnos «A callar!» ou a certas autoridades definindo aos perigosísimos estudantes como «el enemigo», ou a certos empresarios propoñendo que nos quiten o paro se nos negamos a traballar en calquera cousa e no quinto pino, dáseme por asociar todo, e por ver un pouco todo o tempo a mesma actitude do señor con bigode que quería reconducir a situación: contra da xente díscola que protesta, man dura, madeira a esgalla, tunda, tunda. Que aprendan a respectar a autoridade.

Non vaia ser que lle dean a volta á «orde» social.