O topicazo di que os escritores amamos a soidade. Porque é precisa para crear. A concentración e todo iso.
Probablemente é certo. Para min é unha fonte de pracer estar só, diante da pantalla, dándolle vida á historia que xa vive na miña cabeza ( no fondo non estou só: levo días vivindo con catro personaxes que, polo de hoxe, posúen unha forza demoledora, coma unha nebulosa no espazo ).
Sen embargo, como escritor debo de ser unha fraude, porque estes días escribo unha novela mentres o meu fillo, e seis ou sete amig@s máis, andan pola casa a xogar ¡ás agachadas! con todo ese balbordo marabilloso de risos, cousas que caen, e estrépito festivo ( o outro día meteuse un dentro do armario, outro preguntou se sabía onde estaba, e eu, sen deixar de teclear, neguei e seguín ao meu ); escribo, ademais, sufrindo porque este blog, durante un par de días ( o servidor anda en obras ) non pode funcionar como quixera, é dicir, en contacto con vós. Cando canso de escribir, minimizo a novela e falo con vós. É un bálsamo. Énchome de azos e sego.
O escritor ama a soidade.
Puidera ser.
Eu, neste intre da miña vida, non a quero para nada.