Teño a literatura. Diante do cambio climático e da estupidez humana que non vai ser quen de parala. Diante de tantos lobos que ouvean xélidos para nos papar. Diante desta proposta de cultura pret-a-porter, ou como se escriba, que nos quere volver máis idiotas e estraños no noso propio país, teño a literatura. Diante da especulación matemática pensada milimetricamente para procurar a nosa infelicidade, diante dos soños castrados, que nos cortan nada máis nacer, diante dos contos mal contados polos que viven do conto, eu teño a literatura.

E doume unha volta por outros territorios. E prográmome para desprogramarme, deseducarme e, se cadra, para desobedecerme. E sei de liberdades e de felicidades. E de arelas inesgotables de letras e letras e máis letras.

Hoxe, nesta noite de chuvia e melancolía, eu teño a literatura.