Esta tarde, baixo do sol inclemente de Vigo, marchaba eu cargadísimo con máis bolsas cheas do Gadis das que as miñas costas poden aguantar, cando se deu esa típica, pero non menos molesta situación, na que non podes seguir camiñando porque un can se pon no teu camiño. O problema, por suposto, non era del, coitado, senón da súa dona, que, desde aproximadamente uns cinco metros de distancia, ficaba ao seu, falando polo móbil, e estendendo entre eu, as bolsas do Gadis, a miña suor que ía escorregando terrorífica polas tempas, e o can, unha correa desas enormes impedíndome o paso.
A cousa durou un tempo. Fixen amago de irme cara a esquerda. O can, á sombra. Eu, suando máis aínda. A muller, falando polo móbil. Tímido, díxenlle, ¡eh!, a ver se reaccionaba. Nada. Tenteino pola dereita. Tampouco. Moita correa, pouca beirarúa e as bolsas que pesaban de máis. A suor empañándome os lentes. Vexo borroso. Polas lentes ao vapor e porque o sol directo sobre a calva é malísimo para o raciocinio. Pensei en dicir guau, a ver se así. Daquela, ela miroume e, sen deixar de falar, deu un par de tiróns á correa que non fixeron que o bechiño se movese, senón que practicamente afogase. As miñas mans xa non podían. Os iogures ameazaban caducar alí mesmo. Os lentes comezaban a pendurar perigosamente da punta do narís, a piques de caer no chan. Ía tanta calor que eu pensaba, como estará o pavo baixo en sal que veño de mercar, debe ter un balor serio, o leite xa debe de estar malo, as peitugas de polo, fritidas no seu propio envoltorio. Finalmente, e cando xa se me notaba na face que ía soltar un improperio dos grandes, ela colgou e chamou polo can ( verídico, prometido prometido ):
– Nietzsche, ven!
E Nietzsche foi. A pouco máis morro.
Non sei se pola calor ou pola tristura de ver como o nome dun filósofo de tanta sona remataba sendo o propio dun can tristísimo.