Que a república é un sistema de organización política mellor que a monarquía é unha obviedade.

Que a riqueza podía repartirse mellor e así morrería menos xente é unha obviedade.

Que a Igrexa ten que autofinanciarse é unha obviedade.

Que as clases de relixión non deben existir é unha obviedade.

Que hai guerras porque hai quen se lucra delas é unha obviedade.

Que o galego está perseguido en Galicia, pouco apoiado ou negado, é unha obviedade.

Que traballar menos e rir máis é bo para a saúde é unha obviedade.

Que estamos programados para a felicidade e non para a tristura é unha obviedade.

Que Angela Merkel e Rajoy non se saben capaces de sacarnos desta é unha obviedade.

Que hai políticos incendiarios con vocación de pirómanos que cando abren a boca é para amolar, é unha obviedade.

Que o lóxico sería a igualdade de oportunidades para todos é unha obviedade.

Que a morte de millóns de persoas ao ano por fame é evitable é unha obviedade.

Cansa escribir tantas obviedades.

E sobre todo cansa saber que sendo todo tan obvio, aínda así, somos quen de nos organizar completamente do revés para que todo sexa complexo, lamentable, tristeiro e problemático.

Cando todo é tan obvio.