[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/4RrXOIIuZxU" width="425" height="350" wmode="transparent" /]

Este video que vos deixo aquí é a demostración de que non podo perdir máis. Cóntovos.

Escribín, como moita xente sabe, Chamádeme Simbad, cando alguén que amo moito (aínda que ela xa non o sabe) comezaba coa enfermidade. En troques dun dramón -porque o alzhéimer é un dramón- saiume unha novela así, seica, cun punto de tenrura, cun algo de poesía, cun moito de retranca. E, seica tamén e segundo me contan, cunha certa condición literaria que fixo que, dende o primeiro instante, fose moi ben acollida. Xa só por iso non podo pedir máis.

Porque un escribe na soidade do seu estudio, ás escuras, sen saber moi ben se o que fai vai chegar a alguén. E metín meses de traballo nesta historia que xa anda polos 7.500 exemplares en galego, e que xa recolleu máis dun par de recoñecementos dos lectores e lectoras da idade para quen escríbin (a que o meu fillo máis grande tiña cando comecei a construila). Por iso non podo pedir máis. Porque todo son alegrías con este libro no que quixen transmitir unha mensaxe e falar dun problema aos pequenos e pequenas, para que, cando menos, fosen conscientes da súa existencia.

E non podo pedir máis porque todas as semanas visito un par de centros de ensino onde len este libro e saio cheo de vida, de ánimo e coa alegría polas nubes.

E en todas partes un mural cos personaxes, unhas figuras en cartón, unha pequena obra de teatro. Paulo, Simbad, o Tío Bernardino, o avó, papá e mamá… os personaxes todos da novela viven para moitísima xente xa. Iso xa está aí. Iso xa é alleo a min. Teñen vida para eles e para elas fóra de min.

Por iso non podo pedir máis.

O mes que vén esta novela sairá noutras dúas linguas diferentes, para tentar chegar aos lectores e lectoras de fóra de Galicia.

Como pedir máis.

E hoxe, os profesores do IES As Barxas de Moaña, que xa me agasallaran con isto tan lindo, fanme chegar este video que me deixa ver, emocionado, como os alumnos e alumnas de primeiro da ESO reinterpretan as ilustracións de Manel Cráneo para o meu libro.

Co corazón cheo ata arriba só podo dicir, que xa non podo pedir máis.

Grazas.