Hoxe levei a un grupo de cativos ao I Mundialito Antiracista organizado por un mollo de rapazas e rapaces do meu barrio ( Teis, en Vigo ), coa idea de ter durante un par de días, sen interrupción, xogando a xente de todas as idades, equipos mixtos de nenos e nenas e homes e mulleres, de toda orixe e condición, contra o racismo e a prol da integración.
Cando souben da iniciativa non dubidei en animar un equipo e hoxe ir xogar.
Foi fermoso, moito, ver a tanto neno e a tanta nena, de tantos países distintos, compartindo un tempo de lecer e, sobre todo, unha idea común: que o mundo é grande e enorme e que hai sitio para estarmos todos e para estarmos xuntos.
De paso, entendín a inxustiza que moitas veces se comete cando se di iso de que a xuventude pasa de todo, que xa non se implican en nada, que non se mobilizan.
É mentira.
Aínda hai xente.
Aínda hai rapazada que cre na posibilidade dun mundo mellor e, en troques de se queixar, ponse a andar.
Parabéns a Roi, a Mari e a toda a xente da Xuventude Inqueda de Teis.
E grazas.