Veño de rematar a lectura do ensaio de Xurxo Borrazás, editado por Galaxia, Arte e Parte. Dos Patriarcas á Arte Suicida. Había ben de tempo que non lía un texto tan interesante, lúcido, valente, iconoclasta e decidido coma este.
Non vou contárvolo polo miúdo. Só direi que me parece imprescindible a súa lectura se queremos asistir, pero de verdade, a un debate serio sobre o que pasa coa nosa literatura, o noso mundo cultural… con nós mesmos.
Mais si quero traer as reflexións de Borrazas sobre un asunto sobre o que neste blog reflexionabamos hai días. Di Borrazás ( resumo para que a cita non sexa longa de máis ):
Hai só 30 anos, a Academia da lingua estaba cloroformizada. Non había Instituto da Lingua, nin Consello da Cultura nin Centro Ramón Piñeiro (… ) nin Consellería de Cultura nin galego nin escola nin televisión galega nin…
…E a lingua tiña moitos máis falantes.
Non haberá que, cando menos, pararse a pensar?