Pasei a ponte, ademais de na lúa, en Euskadi.
Entre outros sitios, visitamos Pasaxes de San Xoán, un fermosísimo pobo no que viviu durante un tempo Víctor Hugo.
En Agosto emocioneime pensando no seu eivado, cando fun a París. O outro día, imaxineino, naquela habitación na que entrei, escribindo páxinas marabillosas que habían quedar para sempre na historia da literatura.
Na Casa de Víctor Hugo, na segunda planta, ademais tiñan unha exposición sobre a Pesca en Terranova. Para a miña ledicia, ilustraban varios paneis con versos sobre o mar do grandísimo Bernardino Graña e de Rosalía de Castro.
Toda esa gloria, gloriosa, no día en que un dictador, perfectamente esquecible, pasa ao olvido.
Lembrarei sempre a Víctor Hugo. A Rosalía. E a Bernardino, mestre de quen aprendemos cousas todos os días.
De Pin8, nada de nada.