Como cada domingo abriu nesta miña illa de náufrago, a Oficina de Obxectos Perdidos. Eu estaba fronte a porta dende primeira hora da mañá, ansioso, pois perdín unha aguia de moito valor que vivía comigo na miña cova. Ela servíame para erguerme por riba do mundo e, dende alí, velo todo doutra maneira. A miña aguia, seria coma se estivese enfadada con todos, era os meus ollos alí enriba.

E, podedes crerme, cando se ven as cousas dende enriba vense moito mellor. Impórtanche moito menos algunhas. E comprendes que é o realmente importante.

Se alguén a ve por aí, sobre o ceo, por favor que se poña en contacto comigo e que me conte.

Que agora non vexo nada.