Hai tempo escoitei dicir a Daniel Sánchez Arévalo, director da sorprendente Azuloscurocasinegro que levaba desde os 16 anos ( agora ten 34 ) acudindo dúas e tres veces por semana ao psicanalista, e que grazas a ese traballo de intronspección psicolóxica se convertiu en narrador.
Ou sexa: que descubriu que a través do cine era como mellor podía expresar todo o que levaba por dentro, os seus traumas, as súas barreiras mentais. Todo iso, segundo confesaba, convertiuno en material de ficción. Era o que non lle deixaba vivir.
Con todos esas complicacións foi quen de facer unha obra marabillosa e, segundo semella, vivir mellor.
Estou profundamente convencido de que, no fondo, todos os que facemos algunha clase de actividade artística, facemos o mesmo. Para o noso caso, escribindo, evitamos a tolemia que ás veces é o mundo. Evitámola e, de paso, aspiramos a poñer a realidade un chisco máis bonita.