No Babelia de hoxe, o escritor turco Orham Pamuk fai unha reflexión ben interesante.
Nun momento da entrevista sinala que nos derradeiros 35 anos a novela foi convertíndose aos poucos nunha realidade máis e máis importante, mentres que a poesía foi entrando en declive.
Eu, que amo a poesía, non podo deixar de darlle a razón. No caso galego non diría que nos derradeiros 35 anos, pero si que desde a década dos oitenta do século pasado, xa non ten a presenza social que tiña. Incluso, naquela época, en Galicia, houbo moito poeta que, dalgunha maneira, desertou da lírica para comezar a escribir novelas. Desta maneira, déronlle á narrativa un protagonismo que aínda lle dura.
Mais non sempre foi así.
A finais do XIX, Curros Enríquez era un autor coñecido e cun certo protagonismo na sociedade do seu tempo. E ata a súa morte, outro tanto aconteceu con Celso Emilio Ferreiro. Os dous tiveron despedidas multitudinarias que son toda unha metáfora e unha confirmación do que estou a dicir. Moitos dos seus poemas pasaron a ser cancións populares que moitos en Galicia cantan sen saber quen as escribiu. Eran reclamados nos actos políticos. Había movementos cívicos ao redor deles e eles sentíanse parte simbolicamente importante deses movementos.
Hoxe non notamos iso.
Todo o espazo, seica, está ocupado polos novelistas.