Fun hoxe coa miña cativa ver a exposición de fotografías, no Centro Cultural Caixanova de Vigo, Pano de fondo, comisariada por eses dous fotógrafos que o son absolutamente todo en Galicia, no que a fotografía se refire, Manuel Sendón e X.L. Suárez Canal. A mostra percorre un periodo da historia de Galicia que vai dende finais do XIX ata 1960, e toma como elemento central os panos de fondo que nos estudos fotográficos se usaba para provocar o efecto de que os retratados estaban na selva, ou nun templo grego, ou nun salón rexio, ou nun despacho, ou nun teatro ou onde fose. No fondo, era unha especie de viaxe virtual, cando  menos para o espectador da época. Moitas delas facíanse nas aldeas, e aquelas fotografías eran as únicas que en toda a vida, moi probablemente, aquelas xentiñas se facían, quen sabe para enviar onde.

A mostra é emocionante polo que ten de vida. Máis que os panos de fondo os meus ollos deitáronse nos de aquelas mulleres maquilladas para ser fotografadas quizais para un amante, naqueles aguerridos futbolistas de balón remendado que posaban coma feras ou gladiadores antes de ser sacrificados diante do público, naquelas velliñas con cara de abraio probablemente pensando que era o que lles ía pasar diante daquel trebello estraño.

Díxeno mil veces: de todas as exposicións, as que máis me fan gozar son as de fotografía. E con moito, todas estas que evocan tempos idos e biografías cheas de amor, desamor, aventura, tristura, beleza, sexo, ilusións e decepcións. Historias da vida pechadas dentro dun marco hai máis de cen anos, nalgúns casos, para que despois chegue eu, postmoderno e dixital, tantísimas eras despois, a imaxinar as súas vidas e, ademais, a contárvolas.