Dalgunha maneira, este blogue débelle moito a Rosa Díez. Como diría o outro intelectual, o do dedo para arriba, «non podo vivir sen ela». As probas están aquí e aquí. Aínda que, repasando o seu historial, semella que a que non pode vivir sen nós é ela.

Pero isto dá igual, porque eu quería falar da palabra parvo, unha verba que, dende ben cativiño, me ten, claro, cativado. Un dos meus mellores amigos é andaluz e, cando eramos pequechos, a el sorprendíalle a naturalidade coa que os mues curmáns e eu nos chamabamos uns a outros, parvos. Axiña entendín que era unha verba moi galega sen moita tradución. Unha palabra nosa fascinante. Case tanto coma carallo.

A verba é polisémica, e pode significar, incluso, algo bo. Por exemplo, lembro cando aquela rapaza que me gustaba e á que lle cantei unha canción chea de amor na adolescencia me acariñou á cara ao tempo que me dicía:

– Parviño….

Soaba a gloria.

Pero isto tamén dá igual.

Aquí, o que importa é que parvo significa tamén ‘de poucas luces, ignorante, de pouca intelixencia’. Daquela, despois de escoitar á nosa política favorita, sentenciamos: Rosa, es parva no senso literal do termo.