Coido que o erotismo, que se move sempre nos eidos da sutileza, deixando adiviñar pero sen mostrar de todo, animando a descobrir pero sen desvear, é un dos máis sans exercicios dos moitos que creou a intelixencia humana para ser feliz. É un xogo. Un xogo lúcido, ademais. Por iso considero que debe de ir sempre da man do humor. O amor e o humor. Que soa parecido, ademais. O humor e o amor. Rodeados de carne e desexo.
Eu publiquei hai tempo un libro só de relatos eróticos e ese asunto saíme durante anos en moito do que escribía aínda que, enXeración Perdida, Spam e As palabras da néboa, o asunto amoroso non estaba para nada presente, nin o erótico nin nada que se lle parecese.
Agora veño de rematar, estes días, a segunda versión dunha novela na que ando mergullado desde hai dous anos.
E o erotismo volve. Coma o humor. E o amor.
E a sensación ( que ben lle acae agora este termo a isto que escribo agora ) é moi agradable.
Amor e humor.
Quizais por iso gosto tanto desta obra de David Lachapelle que ten, precisamente, as dúas cousas.
Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información
Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario. Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.