Hai uns días matinaba eu na cantidade de poesía galega que recibín, na miña adolescencia, escoitando aos músicos galegos. Algún día haberá que facerlles unha homenaxe como é debida. A Suso Vaamonde, que nos fixo chegar a Celso Emilio Ferreiro cando aínda nin deixaramos o Mortadelo e Filemón. Xa sei que o contei unha manchea de veces, pero entre os orgullos da miña insípida biografía hai que incluír que lle fixen os coros na canción “O mozo Daniel”, do ano 1987, precisamente, un poema de Celso Emilio. Ou a Amancio Prada, que fixo chegar a tantos a Rosalía. Ou Luís Emilio Batallán, co mesmo Ferreiro ou Curros.
Nisto matinaba e preguntábame, e pregúntovos: ¿é que hoxe non hai poetas galegos que musicar?, ¿onde están os músicos que han poñer melodía aos poetas de agora?
No seu día foi unha gran maneira de espallar a mellor poesía galega polo país adiante. Hoxe, como en tantas ordes, semella que todo está, coma sempre, parado.
Usamos cookies para mellorar a experiencia de navegación. Se continúas navegando entendemos que aceptas a política de privacidade e cookies. Máis información
Esta páxina web utiliza cookies propias e de terceiros para mellorar a experiencia de navegación, e funcionalidades (como deixar comentarios ou enviar unha mensaxe no formulario de contacto) que recompilan datos de usuario. Podes revisar que datos se recompilan e como son procesados na política de privacidade e cookies.