Estas verbas miñas non pretenden ser unha brincadeira. Sinto moito o pasamento da mona Chita, o simio (era un macho) que protagonizou moitísimas películas, entre outras, as do máis clásico Tarzán.

Co seu pasamento morre tamén un ser que me encheu de ledicia na miña infancia, cando ía ao Cine Roxy, onde verdadeiramente me criei, no barrio de Teis en Vigo. Un cinema daqueles que xa non quedan, onde as nais entraban en bata de casa a sacarnos polas orellas para ir cear, pois levabamos todo o día alí, vendo o programa dobre de Sesión Continua.

Non vou falar, e podería, daquelas pelis de Bruce Lee, de Drácula, de piratas bucaneiros que encheron a miña imaxinación (velaí os están nos meus libros os mariños, Simbad, os aventureiros, Marco Polo…); nin vou falar do que descubrín con Cristinita, Maricarmen, na parte de atrás do cine Roxy abeirados a unha escuridade amical e cómplice; ou como me marcaron tantas historias de vaqueiros; nin do golpe emocional que supuxo a súa derruba…

Do que quero falar é da sesión infantil dos domingos ás tres e media, á que os meus pais me deixaban ir sempre que non xogase o Celta (pois era sagrado ir á vella grada de Río con eles). Porque na miña memoria esas sesións están indisolublemente unidas ás películas de Tarzán, a aquelas epopeas selváticas nas que o heroe sempre chegaba a tempo e cando xa todo parecía perdido.

Co paso do tempo entendín que aquelas películas eran profundamente racistas (o branco era o forte, o rei da selva; os negros, parvos e salvaxes), ñoñas (Tarzán non lle pon un dedo enriba a Jane, pois non estaban casados: o fillo viñera nun avión accidentado…) mais iso non evita que no meu recordo haxa un lugar especial para aquelas películas que facían vibrar a aquel neno de ollos atentos e corazón aloucado que eu era e que choutaba coa emoción sobre a cadeira ao escoitar o berro de Tarzán dende a liana, ou para as monadas de Chita, quen sempre me pareceu unha amiga fiel e indispensable.

Igual a alguén lle parece unha frivolidade este post. Ou que son imbécil. Sentídevos autorizados para pensar ambas as cousas. Pero cando onte souben da súa morte enchéuseme o corazón de mágoa. E varias veces ao día sorrín en silenzo lembrando algunhas das súas gloriosas actuacións naquel cine en branco e negro da miña infancia fermosa.