Dende que empezou setembro vou ao ximnasio. Todos os días. A miña idea inicial era ir nadar pola noite, pero logo dunha conversa con María, unha das monitoras, comecei con aparellos de todas as formas e utilidades.

-Voume aburrir -anunciei.

-Vaiche encantar -concluiu.

E, carafio, acertou.

Pero en todo caso non é isto o que quero contar.

O que quero traer aquí é o que me aconteceu o pasado martes.

Antes de entrar,  nun banco que hai xusto diante da entrada do ximnasio, dous homes que se gañan a vida “axudando a aparcar” aos coches (xa sabedes), mantiñan unha conversa que me chegou ao pasar ao seu carón. Estaban despedíndose. Chocaron as mans con forza e, o que estaba de pé, dixo:

-Bueno, colega, ahí te quedas. No te pudras.

-No me pudro, no. Tranquilo -contestou o que estaba sentado.

Entrei no ximnasio disposto a facer a miña táboa de exercicios (xa ma cambiaron tres veces; subín de nivel, coma un pokemon). Mentres me cambiaba, pensaba nesa petición: colega, no te pudras. Como expresión, e no contexto no que foi pronunciada, tiña moito sentido. Aqueles dous parecían bastante maltratados pola vida. Metaforicamente, podridos.

A miña táboa de exercicios comeza con dez minutos de quencemento. Bicicleta ou remo. Onte, decidín remar.

Cando levaba cinco minutos cruzando o meu mar imaxinario, achegóuseme outra monitora. Chamoume polo nome, algo que me sorprendeu, pero, seica, se lembraba do meu primeiro día cando me presentei.

-¿Te apetece una clase de GLAP?

Sen deixar de remar, aínda que baixando a intensidade (polo susto do que me pedía), dixen que non tiña nin idea do que era iso.

-Glúeteos, Abdominales y Piernas.

Claro, entendín, GLAP, as iniciais.

-A ver, non sei, non me vexo eu moito facendo iso.

-Claro que sí, vente.

E colleume da man, co cal quedei sen opción de réplica ou de negarme, e alí me vedes nunha sala con música chunda-chunda-chunda a toda pastilla con outra xente (que estaban alí traballando os seus glúteos, abdominais e pernas por propia vontade) durante media hora, saltando á comba, facendo flexións cuns estraños chirimbolos (non sei como se chaman) nos pés para esbarar polo chan, dando zancadas con pesas colgadas das mans, subindo a un caixón con mancornas, agarrado á parede cunha goma elástica tentando correr, facendo “sentadillas” cun balón de oito quilos…así media hora, en ciclos de 50 segundos (eternos, non acababan nunca) e 20 de descanso.

Cando dixo que aquilo rematara, todos se puxeron a aplaudir. Eu, era o que aplaudía máis forte. Pero porque estaba vivo.

Marchei escopetado á ducha. Estiven debaixo da auga unha boa cantidade de tempo tentando recuperar o ritmo cardíaco normal.

Cando saín á rúa, non podía case camiñar. De feito, botei a man ás costas nun xesto que, a ollos de quen me vise, me poría uns cantos anos enriba.

-¿Qué pasa, amigo? -preguntoume o home do banco, o de antes. Seguía na mesma posición.

Fiteino moi serio, consciente de como me doían as pernas, as abdominais e, si, os glúteos. GLAP total.

-Que estou podre, colega. Podrido por completo.

Ergueuse, deume unha palmada nas costas e  marchou:

-Pues cúidate, hombre, que estás fatal. Tanto ejercicio no puede ser bueno para la salud.